czyli wszystkiego po trochu...
Wykorzystując materiały z Miechowskiego Kuferka należy powołać się na źródło: http://miechowski_kuferek.manifo.com/
dotyczy to także kopiowania i publikacji zdjęć.
Wyszukiwanie nazwisk i miejscowości: Ctrl+F

Cmentarz w Miechowie

  Odnalezienie po latach grobu kogoś bliskiego może być problemem dla wszystkich. W celu ułatwienia poszukiwań zamieszczono powyżej plan cmentarza parafialnego w Miechowie. Zachowano w nim numerację sektorów z planu cmentarza, załączonego do książki J. Mrożkiewicza Cmentarz parafialny w Miechowie, Kraków 2008. Książka ta jest pierwszą monografią dotyczącą miechowskiej nekropolii. Oprócz inwentaryzacji grobów, zawiera także informacje biograficzne niektórych pochowanych osób oraz dzieje miechowskiej parafii i cmentarza.

SEKTOR 1



Grobowiec Anieli i Juliusza Zdanowskich.


Juliusz Zdanowski (1874-1937), ziemianin, prawnik, ekonomista i polityk. Studiował na uniwersytetach we Lwowie, Fryburgu i Monachium. Wspólnie ze swoim teściem Gabrielem Godlewskim prowadził działalność oświatową i społeczną wśród mieszkańców wsi. Zaangażowany w prace kółek rolniczych, członek Rady Nadzorczej Polskiej Macierzy Szkolnej, Gubernator Kieleckiej Izby Rolniczej. Skazany przez władze carskie na dożywotnie wygnanie. Po amnestii w 1910 roku powrócił do pracy społecznej.
Podczas I wojny światowej kierował Komitetami: Ratunkowym oraz Księcia Biskupa Krakowskiego. Od 29.X.1918 roku komisarz generalny rządu polskiego na okupację austriacką. W okresie międzywojennym polityczny przeciwnik Józefa Piłsudskiego związany z Narodową Demokracją. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Wszystkich sprawowanych funkcji i piastowanych stanowisk nie sposób wyliczyć. Zmarł w Krakowie, natomiast pochowano go w Miechowie. W 2015 roku wydano drukiem trzy ostatnie tomy siedmiotomowego "Dziennika" Juliusza Zdanowskiego.
Aniela Zdanowska z Godlewskich (1882-1970), założycielka pierwszych Kół Gospodyń Wiejskich przy Centralnym Towarrzystwie Rolniczym. Jeszcze przed I wojną światową założyła Koła Gospodyń Wiejskich w Nowym Brzesku, Śmiłowicach, Sierosławicach, Gruszowie i Hebdowie. Po śmierci męża wróciła z Warszawy do Śmiłowic. Zarządzanie śmiłowickim majątkiem powierzyła swemu siostrzeńcowi Gabrielowi Osuchowskiemu. Reforma rolna spowodowała utratę majątku i wyjazd ze Śmiłowic. 
Ś. P.
JULIUSZ ZDANOWSKI
UR.24.XII.1874 - ZM.8.X.1937
WŁAŚCICIEL ŚMIŁOWIC
PATRON KÓŁEK ROLNICZYCH B. GUB. KIELECKIEJ
PREZES GŁÓWNEGO KOMITETU RATUNKOWEGO
I KRAJOWEJ RADY GOSPDAR. W LUBLINIE
SENATOR I PRZEWODNICZĄCY
KLUBU ZWIĄZKU LUDOWO-NARODOWEGO
W I SENACIE R.P.
NACZELNY DYREKTOR POLSKIEGO
BANKU KOMUNALNEGO
PREZES ZWIĄZKÓW KOMUNAL. KAS OSZCZĘDN.
PREZES ZRZESZEŃ SŁOWIAŃSKICH
KAS OSZCZĘDNOŚCI
CZŁOWIEK WIELKIEGO UMYSŁU I SERCA
SZEDŁ ZAWSZE DROGĄ PRAWDY
I SPRAWIEDLIWOŚCI
WIERNIE SŁUŻYŁ UMIŁOWANEJ OJCZYŹNIE
Ś. P.
Z GODLEWSKICH
ANIELA ZDANOWSKA

1882 - 1970
UCZESTNICZKA WALKI O SZKOŁĘ POLSKĄ
W BYŁYM ZABORZE CARSKIM
ZAŁOŻYCIELKA
PIERWSZYCH KÓŁ GOSPODYŃ WIEJSKICH
PRZY CENTRALNYM
TOWARZYSTWIE ROLNICZYM
W WARSZAWIE
CAŁYM ŻYCIEM WIERNIE SŁUŻYŁA
BOGU I OJCZYŹNIE

Aniela i Juliusz Zdanowscy. Fotografia ze zbiorów Marii Osuchowskiej.



Grób Gabriela i Pauliny z Woźniakowskich Godlewskich. Gabriel był właścicielem Klonowa, dzierżawcą Kaliny Małej i Bukowskiej Woli.


Ś.P.
GABRYEL
GODLEWSKI

1851-1909
ZAŁOŻYCIEL PIERWSZEGO
KÓŁKA ROLNICZEGO
W KRÓLESTWIE
POLSKIEM
JEGO DUCH Z NAMI.

PAULINA
Z WOŹNIAKOWSKICH
GABRYELOWA
GODLEWSKA
1861-1950



Gabriel Godlewski (1851-1908) - urodzony w Kępiu ziemianin i konserwatywny działacz społeczny. Był synem Korneliusza Godlewskiego i Emilii z Rayskich. Jego matka  zmarła w dzierżawionym przez męża majątku Kępie w wieku 35 lat. Dziadek Gabriela ze strony matki, Daniel Rayski, był w 1794 roku adiutantem Tadeusza Kościuszki.
Godlewski studiował agronomię na uniwersytetach w Berlinie i Lipsku. Jesienią 1883 roku  nabył od Bolesława Girtlera za 34000 rubli dzierżawę Kaliny Małej i Bukowskiej Woli.
Kazimierz Girtler określił go w swych pamiętnikach jako człowieka młodego, pełnego energii i zdolności gospodarczych.
W 1889 roku podczas zjazdu ziemian w majątku Klonów zainicjował utworzenie towarzystwa rolniczego. Publikował w Niwie i Słowie, gdzie poruszał sprawy gminne i szkolne. Głosił współpracę ziemian z włościanami w ramach kółek rolniczych. Inicjator wystawy rolniczej w Miechowie w 1903 roku. W 1906 roku opublikował opracowanie "O sprawie agrarnej". Odmówił przyjęcia mandatu do Dumy, rosyjskiego parlamentu. Od 1907 roku prezes kółek rolniczych. W 1909 roku otrzymał od władz rosyjskich nakaz opuszczenia kraju, co prawdopodobnie przyspieszyło jego śmierć w Bukowskiej Woli.
Gabriel Godlewski
ożenił się z Pauliną Woźniakowską z którą miał dwie córki: Anielę (1882-1970), żonę Juliusza Zdanowskiego, polityka i działacza społecznego, właściciela Śmiłowic i Helenę (1884-1967) zamężną za Arkadiuszem Osuchowskim, właścicielem Pierocic.
Paulina Godlewska
po śmierci męża w 1909 roku sprzedała dzierżawy i przeniosła się do Miechowa, gdzie zakupiła niewielki  dom przy ulicy Sienkiewicza. Mieszkała w nim aż do śmierci odwiedzana przez rodzinę.
Z jej gościnnych progów korzystali wnukowie Osuchowscy z Pierocic, którzy uczyli się w miechowskim gimnazjum.
W miejscu domu Pauliny Godlewskiej znajduje się obecnie budynek mieszczący bank (dawniej BPH). Ojcem Pauliny był Ignacy Woźniakowski h. Prawdzic, lekarz i właściciel dóbr Biórków i Polikarcice. Praprawnuczką Ignacego Woźniakowskiego jest Róża Thun z domu Woźniakowska, posłanka do Parlamentu Europejskiego.


Groby Emilii z Rabowiczów Trojan Niezabitowskiej (od lewej) oraz jej córki Marceliny z Trojan Niezabitowskich Dobrowolskiej. Widać, że nikt się nimi nie opiekuje.  Informacje o rodzinie znajdują się przy opisie grobu Iwana Trojan Niezabitowskiego, męża Emilii,  pochowanego w sektorze 7. 

SEKTOR 2








Pomniki: pierwszy na grobie Juliana Szastaka natomiast w głębi na grobie Wincentego Piątkowskiego (gubernatora cywilnego radomskiego a wcześniej naczelnika powiatu miechowskiego).

Pomnik nagrobny Wincentego Piątkowskiego.

Piątkowscy

     Wincenty Leon Piątkowski urodził się w 1796 r. w Nowym Wiśniczu, zmarł w 1870 r. w Wielko-Zagórzu, był synem Filipa i Tekli ze Stokowskich. Przez wiele lat piastował urząd naczelnika powiatu miechowskiego a pod koniec kariery także gubernatora cywilnego radomskiego. Dzierżawił majątki Wielko-Zagórze, Strzeżów i Siedliska, natomiast od 1855 r. był wlaścicielem Charsznicy którą kupił od swego szwagra Andrzeja Cichowskiego.

Pasją Piątkowskiego było gromadzenie dzieł sztuki i pamiątek narodowych, rękopisów i starodruków, które pierwotnie przechowywał w gmachu dawnego klasztoru bożogrobców, a na przełomie 1861/62 przeniósł do swej kamienicy znajdującej się na miechowskim rynku.
Po bitwie miechowskiej 17 II 1863 r., gdy Piątkowski urzędował w Radomiu, Rosjanie część zbiorów rozkradli, resztę zniszczyli.
Z małżeństwa z Emilią z d. Godeffroy miał cztery córki: Emilię, Justynę, Wincentynę i Eugenię oraz syna Bogdana.
W nieistniejącym dziś grobowcu Piątkowskich (znajdował się tuż obok pomnika) pogrzebano Wincentego Piątkowskiego, jego żonę Emilię z Godeffroyów oraz syna Bogdana.
Justyna wyszła za mąż za Władysława Jordana, adiutanta gen. Bema na Węgrzech, potem pułkownika wojsk tureckich (więcej o Jordanach w Lapidarium/Cmentarz w Słaboszowie). Emilia wyszła za Eustachiusza Czarnowskiego, sędziego pokoju w okręgach miechowskim, staszowskim i stopnickim. Eugenia poślubiła Augustyna Daniewskiego, natomiast Wincentyna  Edmunda Zagórskiego.

C

Emilia Czarnowska z Piątkowskich, córka Wincentego Piątkowskiego.




Grób Eustachego Czarnowskiego, sędziego apelacyjnego i jego syna Mieczysława, dzierżawcy dóbr Siedliska i Strzeżów.

Eustachy Antoni Józef (1818-1906) – urodził się w rodzinnym majątku Kąty w parafii Patyny, powiecie Gostyńskim Guberni Warszawskiej, zmarł w Miechowie, gdzie spoczywa na cmentarzu parafialnym. Potwierdzenie szlachectwa otrzymał w 1839 roku od Heroldii Królestwa Polskiego.
Eustachy był synem Walentego i Domiceli z Cybulskich, stracił rodziców gdy miał 8 lat, potem uczył się w gimnazjum w Warszawie (na Lesznie). 

Od 1838 był aplikantem przy Trybunale Cywilnym w Warszawie, potem od 1843 roku podpisarzem Sądu Pokoju w Miechowie.
W oparciu o pamiętniki Stanisłąwa Jana Czarnowskiego poniżej przedstawiono zestawienie kolejnych stanowisk zajmowanych przez Eustachego Czarnowskiego.
1845 - pisarz sądu Pokoju w Staszowie,
1847 - mianowany podsędkiem Sądu Pokoju w Miechowie,
1850 - podsędek SP w Stopnicy, gdzie kupił dom z pięknym ogrodem,
1856 - p.o. asesora Trybunału Cywilnego w Kielcach,
1859 - na stałe w/w stanowisko
1864 – aresztowany a następnie zwolniony z więzienia w związku z powstaniem styczniowym, potem mianowany prezydującym sądu poprawczego w Chęcinach.
1868 – sędzia sądu kryminalnego w Kielcach,
1869 – sędzia Trybunału Cywilnego w Lublinie
1870 – prezydujący w wydziale hipotecznym lubelskiego trybunału
1871 – sędzia Trybunału Cywilnego w Warszawie,
1875 – prezydujący w wydziale hipotecznym TC w Warszawie
1876 – sędzia sądu apelacyjnego w Warszawie
1878 – emerytura 600 rubli rocznie, przenosiny do żony do Siedlisk, a po jej śmierci do Miechowa, gdzie kupił dom na ul. Ogrodowej.
Eustachy Czarnowski jesienią 1845 poślubił Emilię Piątkowską, córkę Wincentego Piątkowskiego, naczelnika powiatu miechowskiego. W czasie kariery sędziowskiej wymagającej częstej zmiany miejsca zamieszkania dzierżawionymi majątkami zajmowała się jego żona Emilia. Z upływem czasu coraz więcej pomagał jej syn Mieczysław, który po ukończeniu studiów rolniczych w Dublanach przejął dzierżawy.



Grobowiec rodziny Sas - Saskich z Poradowa, jeden z największych na miechowskim cmentarzu.


Treść napisów na tablicach umieszczonych na grobowcu Saskich.

Sascy z Poradowa




Fragment planu dóbr donacyjnych Poradów z 1905 roku - zbiory rodziny Saskich   z Poradowa.

Poradów i inne okoliczne dobra w 1867 roku nadany został jako majorat carskiemu ministrowi wojny, hrabiemu gen. Dymitrowi Milutinowi. Przed 1912 rokiem dobra majoratu zostały przekazane przez niego rosyjskiemu Czerwonemu Krzyżowi, który następnie odsprzedał je Bankowi Włościańskiemu w Piotrkowie.
Słowniki historyczne nie poświęcają Poradowowi zbyt wiele miejsca - w tym z końca XIX wieku napisano jedynie, że jest to wieś w powiecie miechowskim, położona w gminie i parafii Miechów, w której w 1827 roku było 27 domów i 139 mieszkańców.
Poszukując informacji o Poradowie w książce Z. Pęckowskiego natknąłem się na zapis, że w 1583 roku król Polski Stefan Batory polecił pisemnie kapitule miechowskiej, by wybrano proboszczem generalnym zakonu bożogrobców w Miechowie Andrzeja Batorego, jego bratanka. Zakonnicy byli zdumieni, gdy dowiedzieli się, że przyszły generał zakonu ma zaledwie 20 lat i kształci się jeszcze w kolegium jezuickim. W 1598 roku Andrzej Batory przeprowadził podział dóbr zakonnych na komendatoryjne oraz klasztorne. Zakonnicy otrzymali między innymi 6 wsi z folwarkami, młynami, karczmami, czynszami i dziesięcinami oraz folwark zasławicki, czyli Poradów.
W 1791 roku Poradów należał nadal do Konwentu Miechowskiego Kanoników Regularnych Grobu Chrystusowego, czyli ujmując w skrócie do bożogrobców. W folwarku mieszkał gospodarz Klemens Domin z żoną i synem oraz czworo służących: Marcin, Anna Barankowna, Łucya Toniarzowna oraz Maryanna. W całym Poradowie było 9 gospodarstw zagrodniczych, 5 chałupniczych i 3 komornicze, łącznie zamieszkiwało w nich 95 dusz. Budynek mieszkalny folwarku był drewniany, mieściła się w nim też izba przeznaczona do wypieku chleba, całość pokryta była dachem. W sieni były dwie komory. Obora dla bydła znajdowała się poza zabudowaniem folwarku. Od północy dziedziniec ograniczony był parkanem, natomiast od południa płotem.      Za spichlerzem zlokalizowanym naprzeciw budynku folwarku w kierunku zachodnim, stały trzy stodoły. Informacje te zawiera rejestr ludności chrześcijańskiej "w Parafii Miechowskiey w Woiewodztwie Krakowskiem w Powiecie Xiązkim leżący spisana przez księdza Placyda Okońskiego Kustosza Miechowskiego Religii Rzymskiey Katolickiey od dnia 1 stycznia 1790 do dnia ostatniego grudnia roku tego spisany”.
W 1867 roku car nadał 15 folwarków (w tym Poradów) po skasowanym w 1819 roku zakonie bożogrobców jako majorat ministrowi wojny generałowi Dymitrowi Milutinowi, który przed I wojną światową przekazał je na rzecz rosyjskiego Czerwonego Krzyża. Dobra odsprzedane następnie Bankowi Włościańskiemu w Piotrkowie stały się przedmiotem parcelacji dokończonej przez rząd polski po I wojnie światowej.
Kolejne informacje o Poradowie odnalazłem znów u Pęckowskiego, który pisze, że w latach 1913-1914 członkami Rady Powiatowej w Miechowie z wyboru byli: Józef Saski, administrator majątku Poradów, Ignacy Gogolewski, dzierżawca dóbr Wielkozagórze, Edmund Łukaszewicz i Jan Śladkowski.
W lokalnym opracowaniu z 1917 roku znajduje się informacja, że Poradów należał do gminy Miechów-Jaksice. Jego donatariuszem był Bank Włościański w Piotrkowie, natomiast Józef Saski wymieniany jest jako dzierżawca tych dóbr o powierzchni 206 morgów.
Należałoby tu przybliżyć postać Józefa (wł. Józefata) Saskiego, wieloletniego zarządcy i dzierżawcy Poradowa. Posiadanymi informacjami o dziadku Józefie podzielili się ze mną mieszkający w Poradowie pan Marek Saski i pani Grażyna Frejowska z Saskich.
Józef Saski urodził się we wsi Mieronice w parafii Rembieszyce 20 września 1850 roku. Był synem wielmożnego Jana Saskiego i jego żony Józefaty z Żeromskich, właścicieli Mieronic. Chrzczony był dwa razy, a to zapewne ze względu na słabe zdrowie.
Pierwszy chrzest z wody miał miejsce tuż po urodzeniu, natomiast w 1852 roku uroczyście dopełniono ceremonii. Rodzicami chrzestnymi byli wielmożny Wincenty Żeromski z wielmożną Matyldą Wielgosińską. Mieronicki dwór Saskich istnieje do dnia dzisiejszego.
W 1854 roku ojciec Józefa, Jan Saski bierze w dzierżawę ogromny, liczący 13 wsi i osad majątek Ruda Zajączkowska.
Trzej bracia Józefa – Zygmunt (pochowany w Ostrowcu Świętokrzyskim), Ksawery i Gustaw uczestniczyli w powstaniu styczniowym 1863 roku. Jan Saski został wtedy aresztowany i uwięziony. Piastował w tym czasie stanowisko wójta gminy. Gustaw, zaledwie szesnastoletni gimnazjalista, został zasieczony przez Moskali niemal na oczach brata Zygmunta. Jego grób znajduje się w Seceminie. Jana przygniotły te klęski, dodatkowo w 1867 roku spłonął jego folwark w Rudnie co zapewne przyczyniło się do pogorszenia stanu zdrowia i śmierci w dniu 9 lipca tego roku. Pochowano go w Małogoszczu.
Najmłodsza siostra Józefa, Kazimiera wyszła za mąż za Noyszewskiego. Ich syn Stanislaw Piołun-Noyszewski (1891-1941) był ekonomistą, powieściopisarzem, nowelistą i krytykiem literackim. W latach 20. XX wieku pracował w Prezydium Rady Ministrów w Warszawie. Zginął w 1941 roku w Oświęcimiu. Jak głosi rodzinny przekaz, Stanisław był właścicielem obrazu – portretu babki Saskiej, który przynosił nieszczęście wszystkim posiadaczom… Dzieje obrazu i jego właścicieli opisał osobiście w książce „Trzy panny z Kurzelowa”.
Ze względu na dużą ilość rodzeństwa Józef nie kształcił się długo. Po osiągnięciu wieku dojrzałego (nie dotarłem do dokładnej daty) został zarządcą majątku Marcina Popiela w Kurozwękach, gdzie miał do dyspozycji obszerny dom. W 1884 roku był u niego w odwiedzinach kuzyn Stefan Żeromski – przyszły wielki polski pisarz. Na rok przed wizytą w Kurozwękach odwiedził przyjazny dom ciotki Józefaty w Rudzie Zajączkowskiej. „Rano wyjeżdżam z najętym za trzy ruble Żydem do Rudy. Jakżem szczęśliwy! Nie było nikogo, ale mnie z nimi tak było miło, tak spokojnie, uroczysto…”.
Stefan bardzo lubił opowieści ukochanej siostry ojca, i to właśnie na tych opowieściach oparł dzieje bohaterów „Wiernej rzeki”. Po jej wydaniu pisał do swego kuzyna Stanisława Piołun-Noyszewskiego: „Chciałbym przesłać Ci ostatnią swą powieść na tle Rudy osnutą, a z opowiadań ciotki Saskiej, Twej Babki, poczerpniętą p.t. „Wierna rzeka”".
Opowiadania ciotki towarzyszyły mu przez lata: „Na twórczość moją wpłynęła mistrzostwem opowiadań rzeczy minionych, pokoleń a obyczajów umarłych”.
Kilka lat później, w 1888 roku Józef Saski na kieleckiej ulicy spotkał mizernie wyglądającego Stefana. Żeromski po pobycie w więzieniu ubrany był w szynel studencki i więzienną koszulę z czarną łatą na plecach oznaczoną numerem 2444. Józef zabrał go do Kurozwęk, gdzie został ubrany i nakarmiony. Przebywał tam kilka miesięcy, notując wszystko w swym dzienniku. „Jak mnie tu dobrze pośród tych ludzi i tej przyrody”. Był bardzo wdzięczny kuzynowi za pomoc i opiekę, a pisząc o nim użył następujących słów: "Jego uczucia mają taki oddźwięk jak miedziany puklerz grecki. Słabość w nim nie zamieszka. Siła, hart, wytrwałość - to jego żywioł, energia - to jedyne prawo. Obowiązkiem jego - dobroć. Człowieka z lepszym sercem nie widziałem." Był również oczarowany młodą żoną Józefa, która „jest i inteligentną, i miłą, i ładną”.
Dobra kurozwęckie miały powierzchnię około 4900 morgów, więc wymagały na pewno gruntownej wiedzy rolniczej i umiejętności w zarządzaniu. Ich właściciel, Marcin Popiel był doskonale wykształcony, studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Bonn, znał 6 języków obcych. Józef Saski zajmował się tym majątkiem aż do śmierci Marcina, który zmarł w 1890 roku w wieku 56 lat. Jeszcze w 1890 roku syn Marcina Popiela, Paweł, trzymał w Kurozwękach do chrztu Halinę Saską, córkę Józefa i Bolesławy.  Kolejne dzieci rodziły się już w innych miejscach.
Jak już wspomniałem, w 1890 roku w Kurozwękach przyszła na świat Halina Katarzyna. W 1891 roku w Kowalowie rodzi się Zofia a jej chrzestnym ojcem był Zygmunt Saski. Dwoje kolejnych dzieci rodzi się w Rzędowicach, gdzie Józef był zarządcą majątku Helclów. Była to Wanda Teodora - trzymali ją do chrztu Bolesław i Jadwiga Radwańscy - oraz Tadeusz Marian Bolesław, którego chrzestnymi byli Konstanty Saski i Wanda Odrzywolska. W 1896 roku na folwarku Granów w parafii Prandocin umiera mały Tadeusz; w akcie zgonu zapisano, że na stałe mieszkał w gminie Ruda Zajączkowska, natomiast w Granowie przebywał czasowo.
W 1897 roku w akcie chrztu swego kolejnego syna Józef Saski opisany jest jako dzierżawca wsi Granów w parafii Prandocin. Urodzony tam Kazimierz Józef to przyszły dziedzic Poradowa na ziemi miechowskiej. Do chrztu trzymał go Julian Tytus Kędzierski z Wolicy i Leontyna Bielska z Jaksic.
W Granowie w 1899 roku urodził się jeszcze Jerzy Bolesław, którego rodzicami chrzestnymi byli Jan Saski i Weronika Saska z Kielc.
W 1900 roku Józef Saski wraz żoną i dziećmi osiadł w majątku Poradów mającym powierzchnię 206 morgów. W tym też roku na świat przychodzi ostatnie dziecko Józefa i Bolesławy - Regina.
Józef Saski w po I wojnie światowej postanowił zakupić dobra Poradów, jednak zamysł ten napotykał na różne przeszkody. Władze uznały, że nie ma wykształcenia rolniczego niezbędnego do prowadzenia majątku ziemskiego…
Józef pisze o tym do Stefana Żeromskiego w jednym z listów. Prosi go również o interwencję w Warszawie. Po pewnym czasie informuje Żeromskiego, że udało mu się „wymordować” zaledwie 40 morgów pola (wraz z dworem), w związku z tym musi spłacić kwotę 3500 zł. Żeromski korespondował z Józefem aż do swojej śmierci w 1925 roku.
Przed wojną na poradowskim polu Saskich lądował samolotem* Wilhelm Ripper, sławny rajdowiec - by spotkać się z atrakcyjną ciotką Renią Saską. Pewnego razu ze względu mokrą ziemię nie mógł wystartować, więc męska część Poradowa zaczęła pchać jego samolot. Jeden z chłopców nie puścił go w odpowiedniej chwili (może zrobił to celowo) i doleciał aż do Krakowa. Po wylądowaniu nie można go było odczepić od samolotu … 





Sascy i Hamburgowie na tle dworu w Poradowie. W głębi od lewej Wanda Saska, NN, Kazimierz Saski,
Józef Saski, NN. Z przodu od lewej Alina Hamburg, Jerzy Hamburg.
Zbiory pani Grażyny Frejowskiej z Saskich.

Pan Marek Saski i jego siostra Grażyna Frejowska opowiadają o czasach powojennych: „U nas po wojnie było tak, jak przed wojną – mieszkańcy wsi zwracali się do ojca „panie dziedzicu”, była służba, która mieszkała w czworakach… Gdy po kolędzie chodziło dwóch księży, to na koniec spotykali się u ojca i wychodzili po północy… Na karty przyjeżdżał prokurator z księdzem, Janusz Rudzki, Manterys... Ojciec odwiedzał pana Łacica z Działoszyc, lekarza Zbigniewa Karola Grębowskiego, Wilamowskich z Brończyc. Utrzymywanie kontaktów towarzyskich wymagało czasem poświęceń. Gdy rodzice szli na imieniny Zuzanny do Brończyc, to myśmy z rodzeństwem przed wieczorem zwozili wilgotne siano do stodoły…”.
Kazimierz Saski (ojciec pana Marka i pani Grażyny) dzięki temu, że poradowska resztówka nie miała 50 hektarów, nie stracił majątku podczas reformy rolnej. W 1947 roku Kazimierz ożenił się z Milena Józefą Stanisławą Noyszewską.
Jerzy Saski, ożeniony z Marią Płoską, skończył architekturę, pracował w Krakowie w biurze architektonicznym. Po wojnie podjął pracę w spółdzielni inżynierskiej na Placu Biskupim. Spółdzielnia, której udziałowcem był Kazimierz Saski otworzyła na jego gruntach w Poradowie cegielnię. Wzniesiono piec do wypalania cegieł, który mieścił ich jednorazowo 50 tys. sztuk oraz suszarnie; funkcjonował tu jedyny na wsi wodociąg. Po jakimś czasie spółdzielni naliczono domiar, spowodowało to zamknięcie dobrze prosperującej cegielni. W związku z nadprodukcją cementu w kraju, w Poradowie udało się na jakiś czas uruchomić produkcję pustaków, jednak i ta działalność nie trwała zbyt długo.
Zofia Saska wyszła za mąż za farmaceutę Józefa Hamburga, który miał aptekę w Łodzi. Józef Saski jako wiano dla córki zakupił majątek Wały w okolicach Książa Małego. Zofia i Józef Hamburgowie po śmierci zostali pochowani w rodzinnym grobowcu w Miechowie.
Halina Saska wyszła za mąż za Wawrzyńca Staklińskiego i zamieszkała w Krakowie.
Regina Saska podobnie jak jej siostra Wanda mieszkała w Krakowie i nigdy nie wyszła za mąż.
Jerzy Saski był projektantem rodzinnego grobowca - jednego z największych na miechowskim cmentarzu. Został on wzniesiony przed śmiercią babci pana Marka i pani Grażyny - Bolesławy z Rdwańskich Saskiej, która zmarła w 1935 roku. Budowniczym był pan Adamus – ojciec miechowskich kamieniarzy, Ryszarda i Marka. Spoczęło w nim sześcioro dzieci Józefa Saskiego i Bolesławy z Radwańskich.
  Dwór w Poradowie. Zbiory pani Grażyny Frejowskiej z Saskich.
W okresie międzywojennym w pobliskim Krakowie spokrewniona z Saskimi rodzina Odrzywolskich miała restaurację. Nazywała się Esplanada i mieściła przy ul. Podwale 6. Poradowski dwór zaopatrywał ją we wszystkie produkty spożywcze niezbędne do funkcjonowania. Na rodzinę z Poradowa zawsze czekał wolny stolik.
Jak pisze J. Szulborska-Łukaszewicz,  Esplanada była miejscem spotkań poetów i artystów związanych z awangardą krakowską, literatów, muzyków i melomanów, świata nauki, profesorów uniwersytetów.
Gościli tu: Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński, Leon Chwistek, Anatol Stern, Stanisław Młodożeniec, Konrad Winkler. W Esplanadzie odbywały się spotkania i dyskusje genialnych polskich matematyków, Stefana Banacha i Hugo Steihausa (analizowano np. problem zbieżności według pierwszego momentu sum częściowych rozwinięć Fouriera funkcji całkowitej...). Taka to była Esplanada.
W czasie wojny we dworze bywał niemiecki oficer zajmujący się lasami i rolnictwem. Pomagał (oczywiście nie za darmo) wyrabiać fałszywe dokumenty dla ukrywających się osób, a było ich niemało w okolicy. Kazimierz Saski pomógł znaleźć schronienie u poradowskich gospodarzy profesorowi Romanowi Ingardenowi oraz rodzinie Stopczyków. Mariusz Stopczyk, sławny kardiochirurg uczył się nawet przez jakiś czas w szkole w pobliskich Parkoszowicach.
W czasie powstania warszawskiego we dworze mieszkało około 40 osób. Był w nim też jeden pokój przeznaczony dla niemieckich oficerów obsługujących sprzęt łączności. Gdy ruszył front Niemcy pospiesznie opuścili majątek Saskich.
Przyszli Rosjanie, zamieszkali we dworze, a ponieważ potrzebowali żywności, to pozabijali krowy. Oficerowie, szczególnie starsi, byli dobrze wykształceni, władali kilkoma językami. Jeden z oficerów odwiedzając Kaziemierza Saskiego zapytał go, gdzie się podział zabytkowy pistolet który kiedyś zauważył na biurku u gospodarza. Pan Saski odparł, że nie wie co się znim stało. Rosjanin postanowił odnaleźć pistolet wśród swoich sołdatów. Zrobiono rewizję i odnaleziono broń - za kradzież winowajca został rozstrzelany.
Po przejściu frontu w okolicy wałęsało się sporo maruderów. Przychodzili do majątku i żądali kobiet oraz wódki. Oczywiście na tę okazję był specjalny zapas alkoholu, który mieszano z wodą utlenioną. Od takiej mikstury żołnierze szybko się upijali i stawali się nieszkodliwi. Pan Miska pracujący we dworze pakował ich na wóz i wywoził za Gawroniec od strony Sławic, gdzie zrzucał ładunek z wozu.
_________________
Donatariusz - dawniej osoba obdarzona donacją, darowizną.
* Ripper prawdopodobnie nie pilotował tego samolotu, ale mógł być jego pasażerem - inf. od M. Oryńskiego.








RAFAŁ
RADZIEJOWSKI

WŁAŚCICIEL DÓBR WITOWICE
ŻYŁ LAT 63
ZMARŁ 29 PAŹDZIERNIKA
1869 ROKU


Grób Rafała Radziejowskiego herbu Junosza (ok.1805-1869) właściciela dóbr Witowice, sędziego pokoju w Miechowie, znajduje się obok dużego grobowca rodziny Saskich. Rafał był synem Teodora Radziejowskiego i Franciszki z Jaworskich. Nagrobek metalowy (żeliwny), uszkodzony, uzupełniony współczesnym, prostym krzyżem. Otoczenie zaniedbane. Kto mógłby się spodziewać, że spoczywa tutaj przodek premiera rządu Rzeczypospolitej, sławnego polskiego malarza, kilku ministrów i profesorów? Nie mniej sławny był jego ojciec - Teodor.

Teodor Radziejowski (1766-1829) pułkownik wojsk polskich, uczestnik wojny polsko-rosyjskiej 1792 r., powstania kościuszkowskiego, wojen napoleońskich. W 1808 roku odznaczony przez księcia Józefa Poniatowskiego Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. W wojnie polsko rosyjskiej uczestniczył w bitwie pod Dubienką, w powstaniu - pod Szczekocinami, Czerniakowem, Zawichostem i Raszynem. W latach 1806-1807 uczestnik wojen napoleońskich; walczył pod Neidenburgiem, Jedwabnem, Wałami, Guttstadt, Osterode i Halberstadt. Brał udział w kampanii Napoleona w 1812 roku, dostał się do niewoli - więziony przez Rosjan przez półtora roku.

W 1830 roku Rafał Radziejowski żeni się w Kielcach z Ksawerą Lipawską* (wł. Benigna Ksawera Lipawska), córką lekarza. Mieli dwoje dzieci, córkę Bronisławę i syna Władysława.
Ksawera z Lipawskich Radziejowska (1810-1878) "słynna lubownica i znawczyni ogrodnictwa, słynęła z owocarstwa i jarzyn z których znaczne korzyści ciągnęła", sprzedając je między innymi na miechowskich targach. Po śmierci męża mieszkała w Krakowie, "gdzie okna jej zawsze wystrojone bywały najpiękniejszymi kwiatami".
Zmarła w Sudole, w majątku syna Władysława 13 października 1878 roku, pochowano ją w Dzierążni.

Potomkowie Rafała Radziejowskiego pełnili wiele ważnych funkcji publicznych w Polsce, byli naukowcami, społecznikami i politykami. Wnukiem Bronisławy (a prawnukiem Rafała) i jej męża Romualda Kozłowskiego był poseł (1927-1935), senator (1935-1938) a także premier rządu Rzeczypospolitej Leon Tadeusz Kozłowski.
Leon Kozłowski (1892-1944) służył w I Pułku Ułanów Legionów Polskich, brał także udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był profesorem archeologii, działaczem BBWR a latach 1937-1938 OZN-u. W rządzie był ministrem reform rolnych (1930-1932) oraz podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Skarbu (1932-1933). 
W niejasnych okolicznościach w czasie II wojny światowej przeszedł z armii gen. Władysława Andersa do Niemców.

Wnukiem Rafała Radziejowskiego był malarz, Stanisław Radziejowski, syn Władysława i Jadwigi z Kałuskich (Władysław był właścicielem Szarkówki). Stanisław studiował w Krakowie między innymi pod kierunkiem Jana Matejki. W Monachium za swój szkic Ucieczka Świętej Rodziny do Egiptu otrzymał I nagrodę w roku 1886. 
W Krakowie za braz Powrót z pola otrzymał złoty medal w 1890 roku. W 1904 roku zamieszkał w majątku żony Trzebienice. Ceniono w jego twórczości sceny rodzajowe, alegoryczno-symboliczne, portrety, a zwłaszcza pejzaże. Uczestniczył w tworzeniu panoram Tatrzańskiej (1895/1896) i Częstochowskiej (1896).

W kręgu potomków Rafała Radziejowskiego odnaleziono między innymi:
-  Irena W. Kosmowska (1856-1931) - literatka i publicystka,
- Stefan Rafał Kozłowski (1859-1908) - działacz społeczny i rolniczy, założyciel Towarzystwa Rolniczego Kieleckiego. Od 1895 właściciel majątku Przybysławice koło Miechowa. Współinicjator utworzenia chłopskiej organizacji rolniczej "Jutrzenka" i jeden z głównych organizatorów wystawy włościańskiej w Miechowie w 1903 r.
W 1905 założył pierwsze w powiecie miechowskim wiejskie Kółko Rolnicze w Przybysławicach, w 1907 wspólnie z żoną ufundował ochronkę i zorganizował tajną szkołę.
- Tomasz Stefan Kozłowski (1895-1946) - legionista, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, poseł 1930-1938, odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, prezes Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Miechowie, Izby Rolniczej w Kielcach (1933–1939), wiceprezes Rady Towarzystw Rolniczych województwa kieleckiego, prezes wojewódzkiego zrzeszenia producentów mleka, właściciel Przybysławic k. Miechowa,
- Stefan Kozłowski (1928-2007) - geolog, ekolog, polityk, minister środowiska w rządzie Jana Olszewskiego, taternik,
- Krzysztof Kozłowski (1931-2013) - dziennikarz, filozof, senator I, II, III i IV kadencji, minister spraw wewnętrznych w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, pierwszy szef Urzędu Ochrony Państwa,
- Aniela Kozłowska (1898-1981)- botanik
- Zofia Kozłowska Budkowa (1893-1986) - historyk mediewista.

O Władysławie Radziejowskim, synu Rafała wspominał pamiętnikarz Kazimierz Girtler. Był pełen uznania dla młodego właściciela Szarkówki (1860 r.). W swym majątku kształcił chłopskie dzieci, a nauczycielami uczynił... chłopów umiących pisać i czytać. Pilnował, by nauka odbywała się w wyznaczonych godzinach a "nauczycieli" na czas pracy pedagogicznej zwalniał z pańszczyzny.
 
* niektóre źródła błędnie podają "Lipowska".




Odnowiony staraniem Towarzystwa Miłośników Odnowy Zabytków nagrobek Rafała Radziejowskiego. Poświęcenie miało miejsce dnia 1.11.2015 r.




Pomnik na grobie Władysława Radziejowskiego na Cmentarzu Starym w Kielcach (2016). Szlachcic ubrany w strój staropolski z wieńcem laurowym w jednej ręce i czapką konfederatką w drugiej. Władysław był synem Rafała Radziejowskiego i Ksawery z Lipawskich.

 

 

 

 

Grób Aleksandry Lipińskiej z Radońskich, współwłaścicielki Marchocic.

 

Sporo miejsca rodzinie Lipińskich poświęcił w swych pamiętnikach Kazimierz Girtler.  Początkowo skupił się przede wszystkim na wyglądzie doktora Lipińskiego.

"Strach porywa spojzrzeć na takiego lekarza, jak Lipiński, aż warto o nim napomknąć [...]. Otóż doktor Napoleon Lipiński tak był odarty z tych powierzchownych przymiotów ciała, z tych idealnych balsamów dla pacjentów, że bez wahania orzec można, że był postrachem gorączkujących [...].
Z urodzenia był on zdrowym i foremnego ciała, upuściła go piastunka, złamała mu nogę, ta później - gdy sam drugi raz złamał - już do ludzkiej nogi podobną być nie chciała."

Dalej opisuje pechowe wypadki Lipińskiego, skutkujące zdeformowaniem sylwetki, twarzy oraz uszkodzeniem oka. Gdy był już lekarzem powiatowym pech odwrócił się od niego - ale niezbyt długo to trwało.

 "Już jako lekarz bywał w Markocicach, gdzie dwie panny Radońskie były tej wsi dziedziczkami. Gdy opieka chciała pannę Olimpię* [winno być: "Aleksandrę" - MP] wydać za kogoś, ona, chcąc użyć swej woli, bo miała być ciężko upartą, powiedziała, że pójdzie za tego, kogo sobie sama wybierze, a rad cudzych nie potrzebuje; że za Lipińskiego nawet pójdzie" [...].
Lipiński oświadczył się - i został przyjęty. Zamieszkali w Miechowie, byli bardzo oszczędni, czytali książki, unikali towarzystwa. Aleksandra Lipińska z Radońskich zmarła po kilku latach, podczas narodzin syna Władysława.
Napoleon Lipiński - "Człowiek wiele czytający i wiele wiedzący, lekarz prawdziwie światły, dysputy wytrzymałby natarczywe, bo przytomny i rezolutny" [...].

Syn Władysław "spory powinien mieć majątek. Wieś zapisała mu babka, po matce ma sześćdziesiąt czy osiemdziesiąt tysięcy, ojciec też złożył grosz, bo sknera straszny".

Grób doktora Józefa Lipińskiego (wcześniej także lekarza powiatowego), ojca Napoleona, znajduje się w pobliżu grobu Aleksandry Lipińskiej.

*) Stanisław i Józefa z Pniewskich Radońscy, właściciele Marchocic w parafii Racławice, mieli dwie córki: Olimpię zamężną za Wiktorem Błeszyńskim i Aleksandrę za Napoleonem Lipińskim. Autor "Pamiętników" pomylił imiona sióstr Radońskich. [Adm.]


MOLĘCCY z BUKOWSKIEJ WOLI
Ś.P.
WINCENTY MOLĘCKI
1876 - 1946
MARIA Z SIEKIERSKICH
1 TAKLIŃSKA  2 MOLĘCKA
1898 - 1982 

Maria p.v. Taklińska s.v. Molęcka z mężem Wincentym i dziećmi Barbarą, Janem i Zofią. Zbiory Jacka Olechowskiego.

Dzięki uprzejmości pana Jacka Olechowskiego mamy możliwośc zamieszczenia wspomnienia o ostatniej dziedziczce majątku Bukowska Wola, Marii z Siekierskich p.v. Taklińskiej, s.v. Molęckiej, które zostało napisane przez jej wnuki: Marię, Jacka i Andrzeja Olechowskich.




Maria Molęcka z Siekierskich primo voto Taklińska

Urodziła się w 1898 r. w Tarnowie jako córka Wandy Pelczar (siostry Zenona twórcy słynnego sanatorium w Truskawcu) oraz Józefa Siekierskiego (finansisty, dyrektora Kasy Zaliczkowej Banku Krajowego w Galicji, syna Ksawerego, powstańca 1831 r.) który zmarł w dwa lata po jej narodzinach.
Wychowywana przez matkę i ciotki, ukończyła Seminarium Nauczycielskie Żeńskie w Krakowie i porwana wezwaniem Niepodległej udała się z Kagankiem Oświaty uczyć dzieci w wiejskiej szkole w Igołomi.
W 1919 r wyszła za mąż za Józefa Taklińskiego, syna Stefana, powstańca 1863 r., współpracownika Wincentego Witosa, redaktora „Gospodarza Polskiego”- zapalonego propagatora nowoczesnego rolnictwa i modernizacji wsi. Razem idee te wprowadzali w życie we własnym majątku Bukowska Wola w powiecie miechowskim. Na świat przyszły dzieci – nasza mama Barbara i wuj Jan. Rok po urodzeniu syna, owdowiała – Józef zmarł w konsekwencji tragicznie mylnej diagnozy.
W 1924 r. wyszła ponownie za mąż, za Wincentego Molęckiego, któremu rok później urodziła córkę Zofię. Po wojnie rodzina została brutalnie wyrzucona z majątku, a starający się o jego zwrot Wincenty bestialsko zamordowany przez bojówkę PPR (jak wspominali miejscowi „Pewnego, sierpniowego dnia (1946 r.) zaalarmowani strzałami sąsiedzi znaleźli pod jabłonią podziurawione kulami ciało właściciela ziemskiego na Bukowskiej Woli”).

Maria wraz z dziećmi zamieszkała w Krakowie. Zmarła 5 stycznia 1982 r. Została pochowana u boku męża na cmentarzu w Miechowie, tuż koło pomnika powstańców 1863 r, którym przez lata pieczołowicie się opiekowała.
Była kobieta niezwykłą: silną i odważną; patriotką najwyższej próby, bez kompleksów; mimo osobistych nieszczęść i krzywd niezwykle otwartą na ludzi i ich potrzeby.
Dworek w Bukowskiej Woli dawał schronienie uciekinierom z Warszawy we wrześniu 1939 r. i po powstaniu. Ukrywał, leczył i zaopatrywał AK-owców. Maria reklamowała aresztantów, pomagała ich bliskim – angażowała całą rodzinę w ruch oporu. W jej krakowskim mieszkaniu odbywały się komplety tajnego nauczania UJ, co było przyczyną nalotów gestapo, aresztowania naszej matki Barbary i jej wywózki do obozu koncentracyjnego w Ravensbruck.
W PRL była jednym z tych niezwykłych kurierów przenoszących do naszych czasów tradycję powstań i radosne doświadczenia budowy Drugiej Rzeczypospolitej. Nie bała się otwarcie wyrażać swych przekonań, co kończyło się nękaniem przez milicję i UB. Ale też, gdy tuż po wojnie należało dać świadectwo uczciwości okupacyjnego urzędnika w Miechowie, stawiła się na jego procesie.
Gorliwa katoliczka, sodalistka mariańska, aktywnie udzielała się w Klubie Inteligencji Katolickiej i środowisku Tygodnika Powszechnego. Zaprzyjaźniona z ks. prałatem Kazimierzem Figlewiczem, kanonikiem i proboszczem Katedry Wawelskiej, za swoje posłanie uważała opiekę nad sarkofagiem królowej Jadwigi. 

Dwór w Bukowskiej Woli. Fotografia ze ze zbiorów Jacka Olechowskiego.

Przyjacielem Józefa Taklińskiego był znany polski pisarz, poeta i publicysta - Władysław Orkan. W maju 1921 r. Orkan zwrócił się do Okręgowego Urzędu Ziemskiego w Kielcach z prośbą  o umożliwienie mu zakupu majątku Poradów koło Miechowa. Uzasadniał to tym, że od wielu lat gospodarzy na roli i prowadzi doświadczenia z trawami oraz nawozami sztucznymi. Poradowa nie udało mu się kupić - czego żałował badający koleje życia poety Józef Dużyk. Orkan nie miał głowy do interesów, ale być może ten zakończyłby się sukcesem. Dużyk był ciekaw  "co by  też zdziałał gorczański poeta z majątkiem ziemskim pod Miechowem.[...] Myśląc o Poradowie nie projektował przeniesienia się tam na stałe. Do Taklińskiego pisał, że nabyłby chętnie majątek i jemu go oddał w gazdowanie." Orkan wierzył w wiedzę i umiejętności rolnicze przyjaciela, który mniej więcej w tym samym czasie zakupił dobra Bukowska Wola, położone niedaleko Poradowa.

A Takliński miał wiedzę - można powiedzieć - ponadczasową. "Wielkie grzechy ojców naszych po stukilkudziesięciu latach strasznej niewoli - Pan Bóg odpuścił. Mamy swe wielkie państwo, mamy wolną i niepodległą Polskę. Musimy teraz pracować, abyśmy jej nie utracili znowu, abyśmy, zyskując wolność polityczną, nie popadli w niewolę gospodarczą znowu u wrogich nam i obcych narodów. Podstawą naszej niezależności państwowej jest rozwój rolnictwa. Jeśli na roli naszej wyprodukujemy tyle zboża, ziemniaków, buraków i innych płodów, jeśli podniesiemy chów bydła, koni, owiec, świń wysoko, że nie tylko pokryjemy własne zapotrzebowanie, ale pewną ilość przeznaczymy na wywów za granicę, wtedy i dobrobyt do naszych chat zawita, wtedy nie będziemy wysyłać naszą młodzież na zarobek do obcych, wtedy o naszą Polskę dbać będą narody ościenne."
Niestety, Taklińskiemu nie dane było w dłuższej perspektywie budować wymarzonej Polski i edukować rolniczego społeczeństwa, ze względu na przedwczesną śmierć.
Gospodarstwo które zakupił pochodzilo z parcelacji majątku państwowego Bukowska Wola i miało powierzchnię 53 hektarów, w tym 42 ha gruntów ornych, 3 ha sadów i ogrodów oraz  8 ha nieużytków i terenów pod drogami i budynkami. Po jego śmierci majątek odziedziczyła żona oraz dzieci, które zostały właścicielami folwarku zwanego Marianówek. W imieniu małoletnich zarządzała tym mieniem matka, którą wspierał drugi mąż, Wincenty Molęcki.

Problemy finansowe związane ze stratami po gradobiciu w 1928 r. i spadkiem cen zboża od 1929 r. spowodowały powstanie zaległości w spłacie zadłużenia wobec Joachima Lewina i Banku Ludowego w Miechowie, który w 1927 r. pożyczył pieniądze na zakup młocarni z motorem spalinowym Molęckiemu i Kaczkowskiemu. W 1936 r. maszyna i motor zostały zajęte, co spowodowało skierowanie sprawy do sądu przez rodzeństwo Taklińskich. Po rozprawach w sądzie okręgowym i apelacyjnym w październiku 1937 r. zapadł  wyrok zwalniający od egzekucji ich własność. Bank zapewne nie chciał się z nim pogodzić, bo sąd musiał w 1940 r. wydać postanowienie o nadaniu wyrokowi klauzuli wykonalności.

Dokumentacja z postępowania rozjemczego i sądowego dostarczyła trochę informacji na temat majątku w Bukowskiej Woli.  W 1934 r. oprócz gruntów opisanych wyżej, w majątku znajdowały się: dom (dwór) składający się z 12 pokoi i kuchni, czworak na 5 rodzin, drewutnia, obora dla krów i świń, stajnia, chlewnia, szopa na wozy. Przebywało w nim 5 osób - członków rodziny, 2 osoby zatrudnione w gospodarstwie, 4 rodziny robotników na ordynacji oraz  6  robotników dniówkowych przez 250 dni w roku.
Zwierzyna: 10 koni, 2 źrebaki, 12 krów, 2 jałówki, 1 byk, 3 cielęta, 27 świń i prosiąt, 88 szt. ptactwa (kury, kaczki, gęsi, indyki).
 


Od Administratora: Ucząc się w Szkole Podstawowej w Bukowskiej Woli miałem możliwośc wielokrotnego obcowania z dworkiem. Ze względu na to, że  nauczanie religii w szkole było zakazane, lekcje odbywały się właśnie w dworku, w sali położonej w jego północnej części. W południowo zachodniej części zlokalizowana była kawiarnia, gdzie można było spędzić czas oglądając telewizję. Wcześniej, do 1966 r., w dworku funkcjonowała cała szkoła podstawowa, którą przeniesiono następnie do nowego budynku.
Chyba jedyną pamiątka po ostatnich dziedzicach "na Bukowskiej Woli" był czarny fortepian, który znalazł swoje miejsce w jednej z sal lekcyjnych nowej szkoły.
Z Molęckimi i ich dworkiem związana jest wojenna historia, dotycząca odbytego w nim spotkania partyzantów AK z niemieckimi wyższymi oficerami.
Gdy pod koniec wojny Niemcom zaczął się palić grunt pod nogami, zaczęli poszukiwać porozumienia z partyzantami. Na terenie powiatu miechowskiego doszło do 2 spotkań, z których jedno odbyło się w Bukowskiej Woli, a drugie w Dziemięrzycach. Dzięki podjętym negocjacjom udało się wówczas wydostać z niemieckiego więzienia żołnierzy AK - w zamian za wziętych do niewoli Niemców.
W Bukowskiej Woli z ramienia AK zjawili się "Kmita", "Żbik" i "Jaksa". Porucznik Kmita wspominał po wojnie*: "Dojechawszy spotkałem Żbika i Jaksę w mundurach, które pani Molęcka głaskała ze łzami w oczach, dziękując Bogu iż pozwolił jej zobaczyć polskie mundury po tylu latach niewoli. W pokoju czekali: starosta niemiecki Kalpers, Kreislandwirt Saupe i szef Gestapo Riedinger, witając nas: Guten Tag, a nie Heil Hitler, co nie uszło mej uwagi."



* Alojzy Dziura-Dziurski - "Kmita", wspominając po latach te wydarzenia pomylił nazwę miejscowości (Wola Libertowska) i nieco zmienił nazwisko (Molędzka), jednak nie ulega wątpliwości, że chodziło o spotkanie w dworze w Bukowskiej Woli.

Dwór w Bukowskiej Woli - widoczny ogród kwiatowy. Fotografia ze zbiorów Jacka Olechowskiego.

Jeden z głazów upamiętniających śmierć Wincentego Molęckiego.

Taklińscy
Opracował Jacek Olechowski

Takliński Stefan Andrzej h. Jelita (ok.1845?-1926 Przemyśl) - wziął udział w Powstaniu Styczniowym jako 18-letni uczeń, odznaczony Krzyżem Walecznych, po powstaniu nauczyciel, kierownik szkółki wiejskiej, następnie szkoły powszechnej w Przemyślu, prowadził wzorowe gospodarstwo rolne, uczestniczył w wystawach rolniczych, propagator nowoczesnych technik uprawy roli wśród rolników, w l. 1905-1909 członek przemyskiego Tow. Gimnast. „Sokół”, należał do Sodalicji Mariańskiej.
Członek Zarządu Towarzystwo Przyjaciół Nauk im. Kazimierza Marii Osińskiego w Przemyślu (1909). Jego żoną była Sydonia z Sas de Horoszkiewicz Jaworskich h. Jelita, zm. w 1931 r.

Józef Maria Gabriel Takliński, syn Stefana, urodzony 24 marca 1886 r.  Zapalony propagator idei polskich szkół i gazet rolniczych, modernizacji wsi, nowoczesnego rolnictwa. Bliski współpracownik Wincentego Witosa, pełnił funkcję jego sekretarza gdy ten w latach 1911–1918 był posłem do parlamentu wiedeńskiego. Redaktor bezpartyjnego ilustrowanego tygodnika ludowego “Gospodarz Polski” – pisma poświęconego „odbudowie gospodarstw wiejskich i podniesieniu rolnictwa”. W 1919 r. w Przemyślu poślubił Marię Karolinę Wandę de Kościesza Siekierską, a w 1921 roku urodziła się córka Barbara. Ziemianin, właściciel majątku Bukowska Wola w powiecie miechowskim w północnej Małopolsce. Zmarł na skutek tragicznie błędnej diagnozy lekarskiej 27.06.1922 r. (fotografia poniżej).

Barbara z Taklińskich Olechowska. Magister farmacji. W latach okupacji więźniarka obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrück. W dramatycznej tułaczce po oswobodzeniu obozu w kwietniu 1945, powróciła do rodzinnego domu w Bukowskiej Woli. Tutaj, po bestialskim zamordowaniu drugiego męża, Wincentego Molęckiego, przez bojówki pepeerowskie przeżyła grabież oraz wypędzenie z dziedziczonego majątku i wraz ze swoją matką i dwójką rodzeństwa zamieszkała w Krakowie. Miała wtedy 24 lata. Wkrótce wyszła za mąż za Tadeusza Olechowskiego. Uwielbiała podróże bliskie i dalekie, bezgranicznie kochała teatr. Udzielała się w warszawskim i krakowskim Klubie Inteligencji Katolickiej. Zmarła w 2000 roku.

Tadeusz Olechowski, mąż Barbary z Taklińskich – ppor.mgr.inż. (zawsze pilnował tytułowania w tej kolejności). Geodeta. Absolwent Politechniki Warszawskiej rocznik 1931, Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie rocznik1932. Żołnierz Września 1939, brał udział w walkach w rejonie Bugo-Narwi, dowodził w obronie Mławy i obronie Warszawy. Jeniec Oflagu XIB w Braunschweigu, potem Oflagu IIC w Woldenbergu. Żołnierz AK odznaczony Medalem Wojska „Polska Swemu Obrońcy” i Krzyżem Armii Krajowej. Był asystentem i wykładowcą Politechniki Warszawskiej, nauczycielem Technikum Geodezyjnego, autorem wielu branżowych publikacji, współautorem podręczników z dziedziny geodezji m.in. pięciotomowej „Geodezji Gospodarczej”.
Był inspektorem w Ministerstwie Rolnictwa (przed i po wojnie), Urzędzie m.st. Warszawy oraz Warszawskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym - geodezja była jego wielką pasją. 
Tadeusz Olechowski zmarł 1 kwietnia 1984 roku.

Dzieci Barbary z Taklińskich i Tadeusza Olechowskiego: Andrzej (ur.1947), Jacek (ur.1952) Maria (Maryjka) (ur.1955). 

Jan Takliński, syn Józefa i Marii z Siekierskich - akowiec, prawnik, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego - pracownik przedsiębiorstwa handlu zagranicznego, zmarł w 1990 r.

Zofia Molęcka, córka Marii z Siekierskich i Wincentego Molęckiego - wieloletnia urzędniczka, zmarła w 1995 r.

Klepsydra pogrzebowa Stefana Taklińskiego, ojca Józefa Taklińskiego. AP Przemyśl.

Józef Takliński, dziedzic na Bukowskiej Woli. Fotografia ze zbiorów Jacka Olechowskiego.

Barbara z Taklińskich Olechowska przy figurce w Bukowskiej Woli - 1990 r. Fotografia ze zbiorów Jacka Olechowskiego.




Wnuki Józefa i Marii Taklińskich, dziedziców na Bukowskiej Woli - Maria, Jacek i Andrzej Olechowscy.
Najbardziej rozpoznawalny jest Andrzej Olechowski, ekonomista i polityk, który dwukrotnie kandydował na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.






Fotografia ze zbiorów Jacka Olechowskiego.


SEKTOR 3




Grób Mikołaja Dąbrowskiego (1792-1871), syna Tadeusza i Teresy, naczelnika komendy miechowskich żandarmów, a wcześniej żołnierza napoleońskiego i powstańca 1830 roku.
Dąbrowski urodził się w majątku Paszkiewicze w Mińszczyźnie, na ochotnika wstąpił do 17 pułku ułanów hr. Michała Tyszkiewicza z którym wziął udział w kampanii rosyjskiej Napoleona. W 1813 roku brał udział w bitwie narodów pod Lipskiem. Uczestnik powstania listopadowego, podczas którego został awansowany na kapitana 3 pułku ułanów.

Po klęsce powstania został wcielony do korpusu żandarmów i skierowany do służby w Miechowie, gdzie w 1846 roku przeszedł w stan spoczynku z jednoczesnym awansem na majora. Człowiek serdeczny i życzliwy, zaprzyjaźnił się z Kazimierzem Girtlerem, dzierżawcą pobliskiego majątku Kalina Mała. Girtler odwiedzał go kilka razy w roku w jego domu w Miechowie, "gdzie mogli swobodnie gawędzić o minionej przeszłości.
Wspominając Dąbrowskiego po jego śmierci w 1871 roku pamiętnikarz zapisał: "Nie pił trunków, nie kopcił tytuniu, nie niuchał tabaki. W ubraniu czysty, zawsze wyprostowany, wzrostu wysokiego, szczupły i smagły, w ruchach do starości zachował zwinność ułańską."

Staszel J., Szkice z dziejów Miechowa drugiej połowy XIX stulecia w relacji pamiętnikarskiej Kazimierza Girtlera, Rocznik Biblioteki PAN, 1986.

SEKTOR 4

Tablica nagrobna Michała Kosseckiego herbu Rawicz, miechowskiego notariusza. W miejscu, gdzie był grób (po południowej stronie kościoła św. Barbary) zachował się tylko niewielki kopiec ziemi z krzyżem. 

Był synem Michała, pułkownika, dowódcy 4 pułku strzelców konnych i Barbary z Przybylskich. 

Stryj jego, Franciszek Ksawery, był generałem dywizji armii Królestwa Polskiego, dyrektorem głównym prezydującym Komisji Sprawiedliwości (ministrem), członkiem Rady Administracyjnej i Rady Stanu Królestwa Kongresowego w 1834 roku.

Michał Kossecki rozpoczął działalność w Miechowie jako rejent kancelarii okręgu miechowskiego w styczniu 1863 roku. W końcu czerwca przeniósł się do Słomnik gdzie przebywał do października 1866 roku, kiedy to znów jego kancelaria nalazła się w Miechowie, gdzie od kwietnia 1867 roku do 1876 roku był rejentem przy sądzie pokoju.

Poświęcenie odnowionego nagrobka Michała Kosseckiego (2023).


Groby Michniewiczów i Czrkowskich.(2022)



Grób Wandy Michniewicz (1866-1868), córki Felicjana i Malwiny z Mieszkowskich. Felicjan Michniewicz był lekarzem szpitala powiatowego w Miechowie, a następnie lekarzem powiatowym w Pińczowie. Pochodził z okolic Poniewieża na Litwie, urodził się w polskiej rodzinie ziemiańskiej. 

Na tej samej kwaterze znajduje się strzaskana tablica nagrobna zmarłego w 1868 r. Józefa Czarkowskiego, syna lekarza powiatowego w Miechowie, Wacława Czarkowskiego.
Informacje o szlacheckich rodzinach Michniewiczów i Czarkowskich znajdują się poniżej.

Nagrobki Wandy Michniewicz (kolumna) i Józefa Czarkowskiego (płyta) po odnowieniu.. 2024.

Dr Jan Michniewicz


Michniewiczowie (Miknevičius)


Przy cmentarnym murze od strony wschodniej, na południe od kościoła, znajduje się kolumna nagrobna z napisem:


WANDA MICHNIEWICZ
Ur: 14: Października
1866 r.
✝ 4 Września
1868 r.

Usytuowanie grobu (w pewnym oddaleniu od trwałych grobów powstających w tym okresie) może świadczyć o tym, że zmarła osoba mogła chorować na choroby zakaźne.
Wracając do Michniewiczów - z aktu zgonu wynika, że Wanda Matylda Michniewicz była córką Felicjana i Malwiny z Mieszkowskich. Ojciec był miechowskim lekarzem, pracującym w szpitalu powiatowym. Wspominał o nim w swych pamiętnikach dzierżawca Kaliny Małej, Kazimierz Girtler.
Jak wskazuje Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich Michniewiczowie z linii Felicjana byli właścicielami dóbr Wodakle nad rzeką Jodą w powiecie wiłkomirskim, w gminie Pogiry (par. Wodakle). Pod koniec XIX w. powierzchnia ich dóbr oddalonych od Wiłkomierza o 42 wiorsty wynosiła 470 diesiatyn, tj. ponad 500 hektarów (1 diesiatyna=1,09 hektara).
Felicjan Michniewicz (1836-1892), syn Jana i Joanny Dyakowicz po zakończeniu praktyki lekarskiej w Pińczowie, gdzie od 1880 r. był lekarzem powiatowym (lekarz wchodzący w skład zarządu powiatu), pełnił funkcję inspektora lekarskiego Guberni Kieleckiej. Zmarł w Kielcach pozostawiwszy po sobie żonę Malwinę z Mieszkowskich. Malwina Michniewicz zmarła 29 maja 1907 r., pochowano ją w grobach rodzinnych w majątku Wodakle.
Udało się ustalić imiona dzieci Felicjana i Malwiny, urodzonych w Miechowie i w Pińczowie: Wanda Matylda-1866, Jadwiga Felicja-1868, Jan Napoleon-1870, Juliusz-1872, Joanna Stanisława-1874, Felicjan Wacław-1876, Lucyna Malwina-1878, Maria Helena-1882, Antoni Ernest-1884.
Jadwiga Felicja w 1911 r. wyszła za mąż za Józefa Jana Suzina; zmarła w 1920 r. Po śmierci Jadwigi Felicji Suzin ożenił się z jej siostrą, Joanną Stanisławą (Warszawa, par. Wszystkich Świętych).
Syn Felicjana, Jan Napoleon Michniewicz (1870-1928) tak jak ojciec był lekarzem , ukończył studia na uniwersytecie w Dorpacie, tytuł doktora uzyskał w 1903 r. Był ordynatorem oddziału chirurgicznego w Szpitalu Św. Jakuba, a następnie w Szpitalu Kolejowym .
W czasie I wojny światowej był on naczelnym lekarzem Szpitala „Rolników Ziemi Kowieńskiej w Wilnie”. Pracował również w Szpitalu Rosyjskiego Czerwonego Krzyża. L. Achmatowicz pisze, że w czasie najazdu bolszewickiego w 1919 r.: „(...) pod grozą rozstrzelania przechowuje jeńców i obrońców Wilna w szpitalu swym (...) przygotowuje punkty opatrunkowe i żywnościowe (...) organizuje jeszcze za czasów bolszewickich Polski Czerwony Krzyż i Stowarzyszenie Lekarzy Polaków w Wilnie” . W tym okresie konsultuje i operuje rannych oraz chorych we wszystkich szpitalach wileńskich. Jan Michniewicz w wolnej Polsce został członkiem Najwyższej Rady Medycznej Państwowej.
Zarówno Felicjan, jak też jego potomkowie – Jan Michniewicz i Lech Stejgwiłło-Laudański byli członkami korporacji akademickiej – Konwentu Polonia. Lech Stejgwiłło-Laudański, prawnuk Felicjana Michniewicza, był prezesem Stowarzyszenia Filistrów Konwentu Polonia w Warszawie. Ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, był operatorem filmowym, członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Rodzicami Lecha byli Wanda Michniewicz i Bohdan Stejgwiłło-Laudański, pracownik Wileńskiego Banku Ziemskiego.
Bratem Felicjana Michniewicza był Jan Napoleon Michniewicz, który zmarł w Kielcach w 1891 r. w wieku 59 lat, pozostawiwszy po sobie żonę Annę z Kurnatowskich. W akcie zgonu zapisano, że był synem właścicieli ziemskich, Jana i Joanny Dyjakowicz/Dyakowicz. Zgon zgłaszał wymieniony wyżej Jan Michniewicz, bratanek zmarłego.

Genealogia rodu Michniewiczów h. Lis
Jak wynika z dokumentów heroldii wileńskiej, Michniewiczowie herbu Lis już w połowie XVI wieku posiadali majętność Kamiortka w powiecie wileńskim oraz Wodokle w wilkomierskim, Forty, Stoly i Birule w upickim. Za protoplastę uznawany był Marcin Michniewicz, właściciel tych dóbr, który pozostawił po sobie syna Mikołaja, wnuka Jana, prawnuka i praprawnuka - obu Michałów. Michniewiczowie znajdowali się także na liście szlachty powiatu święciańskiego z roku 1850. W ciągu XIX stulecia przedstawiciele rożnych gałęzi tej rodziny uznawani byli przez heroldie w Mińsku i Wilnie za „rodowitą i starożytną szlachtę polską” .
Wojciech Michniewicz posiadał Wodakle w powiecie wiłkomierskim, które zostawił synowi Marcinowi. Ten po matce miał jeszcze majątek Kamionka w województwie wileńskim i Poszwititynie w powiecie upickim. Miał synów Mikołaja, Wojciecha i Andrzej a. Pierwszy z nich odziedziczył wspomniane dobra, a posiadał ponadto Pożorty, Szaty Linkowiec i Birże w powiecie upickim - w latach 1586-1598.
Michniewiczowie - Jan syn Michała, Joanna córka Pawła i Rozalia córka Michała – dóbr Wodakle dziedzice w 1882 r. (Uruski, s. 374, t.10)
W 1920 r. Michniewicz z Wodakli wraz z księciem Konstantym Radziwiłłem mieli się przyłączyć do oddziału gen. Żeligowskiego zwalczającego oddziały litewskie. 

Grób Józefa Czarkowskiego położony jest na tej samej kwaterze, co górb Wandy Michniewicz, przy wschodnim murze ogrodzenia cmentarza, na południe od kościoła. Znajduje się tam rozbita na kilka częśći tablica nagrobna - imię i nazwisko udało się ustalić dzięki widocznym datom urodzenia i śmierci.

Czarkowski Józef s. Wacława i Seweryny z Kuczyńskich zm. 28 grudnia 1868

Dr Wacław Czarkowski - zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk.


Czarkowscy h. Habdank
   

   Czarkowski Józef, s. Wacława i Seweryny z Kuczyńskich, zmarł 28 grudnia 1868 r. mając zaledwie 2 lata. Jego ojciec, Wacław Czarkowski - na zdjęciu obok -  (1836-1892) urodził się 3.03.1836 r. we wsi Miodusy Dworaki, był synem Józefa i Katarzyny z Kobylińskich. Czarkowscy byli właścicielami dóbr Miodusy Dworaki, Miodusy Inochy, Miodusy Pokrzywne i Czarkówka Duża . Heroldia Guberni Grodzieńskiej oraz Senat Rządzący w Petersburgu potwierdziły szlachectwo kilku gałęzi rodu Czarkowskich. Była to szlachta zaściankowa.

Wacław Czarkowski w 1857 r. ukończył Gimnazjum w Grodnie, a następnie studia medyczne na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1865 r. poślubił w Wyrozębach Sewerynę Kuczyńską, córkę Justyna i Pauliny z Dąbrowskich, w tym samym roku mianowano go lekarzem miasta Proszowic; pełnił następnie funkcję lekarza powiatowego w Miechowie.       
W 1870 r. przeniósł się do Szczekocin, a następnie do Stopnicy, gdzie pracował aż do śmierci w 1892 r.
W 1872 r. w Szczekocinach w wieku 3 lat zmarł Czarkowskim drugi syn, który miał na imię Marcin Stanisław.
Czarkowscy mieli jeszcze syna Piotra Pawła, urodzonego prawdopodobnie w Szczekocinach, który zmarł w latach 30. XX w. w Warszawie w wieku 55 lat.
W 1904 r. mieszkający w Chmielowie Piotr Czarkowski poślubił w Warszawie urodzoną w Siemieniu powiat Włodawski Zenobię Bogumiłę Zaorską, c. Augustyna i Seweryny z Głuchowskich - mieszkającą z matką (wdową) w Drążgowie w parafii Sobieszyn. Nowożeńcy mieli odpowiednio 28 i 24 lata. Notatka o ślubie ukazała się w tygodniku ilustrowanym Sport nr 47 z 1904 r., a wynika z niej także, że Czarkowski używał imienia Paweł.
Po ślubie Czarkowscy zamieszkali w Siemieniu, w którym mieszkały także siostry Zenobii, Józefina za Grodzickim i Augusta – każda w oddzielnym domu. Zawiłości własnościowe dotyczące majątku Zaorskich pięknie wytłumaczyła w artykule „W Glinnym Stoku i Siemieniu” pani Marta Goździk. 
Paweł Czarkowski był rolnikiem, administratorem kilku folwarków w Chełmskiem i Włodawskiem.
Czarkowscy mieli 3 synów – Jerzego, który zarządzał gospodarstwem rybackim w Siemieniu do 1945 r., po wojnie zesłanego w głąb ZSRR - w kolejnych latach urzędnika państwowego w Siedlcach; Andrzeja (1908-1988), który był malarzem i Jana (1912-1988) –  obserwatora lotniczego, uczestnika kampanii wrześniowej w 1939 r.  Poniżej zamieszczono więcej  informacji na temat Andrzeja i Jana.

Czarkowska Seweryna z Kuczyńskich z synem Janem. Zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk.

Rodzina Augustowiczów przed dworem w Siemieniu. Zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk..

Czarkowscy i Bielscy w Siemieniu. Zbiory Franciszka Bielskiego,

Od lewej siedzą: Jan Czarkowski, na jego kolanie Anna Bielska, Janina Bielska z synem Mieczysławem, Zenobia Czarkowska pani Biskupska przyjaciółka rodzin. Stoją: Andrzej Czarkowski – malarz, pani Gniot, żona nauczyciela robiącego zdjęcie,  Jerzy Czarkowski.
https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11-s197-212/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11-s197-212.pdf 

Podchorąży Jerzy Czarkowski, 1926. Zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk.

Andrzej Czarkowski urodził się w Chmielowie w 1908 roku. Od najmłodszych lat interesował się rysunkiem i malarstwem. Umiejętności malarskie rozwijal w Lublinie w szkole średniej pod kierunkiem K. Westfala, a następnie w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku u J. Wydry, A.L. Kłopotowskiego i A. Procajłowicza. Będąc członkiem Związku Artystów Plastyków "Krąg" uczestniczył w wielu wystawach. W czasie II wojny światowej wraz z żoną Janiną z Klajdów był żołnierzem AK na terenie Okręgu Lubelskiego. 
Po wojnie był współzałożycielem Sekcji Plastycznej przy Towarzystwie Wiedzy Powszechnej, a następnie brał udział w organizowaniu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Lublinie, z którym wystawiał swoje prace w kraju i za granicą - m. in. w jego dorobku były wystawy zbiorowe w Sydney, Canberze, Maitland i Newcastle - z okazji 1000-lecia Chrztu i Państwa Polskiego oraz w Debreczynie. 
Malował przeważnie akwarelą; były to motywy z Lublina i całej Lubelszczyzny oraz przyrodę i  krajobrazy.
Andrzej Czarkowski zmarł w Lublinie w 1988 roku, pochowano go na cmentarzu przy ul. Lipowej.
Słownik Biograficzny miasta Lublina, t. 1, s. 58, 1993.
Wasak E., Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Lublinie 1964-2014, 2014.

Andrzej Czarkowski. Zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk.

Jan Czarkowski, syn Piotra i Zenobii urodził się w Chmielowie w 1912 roku. Od 1927 roku mieszkał wraz rodzicami i rodzeństwem w majątku Siemień. Po ukończeniu Gimnazjum im. Batorego w Lublinie podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty (1932-1935), którą ukończył w stopniu podporucznika.
1935-1936 - służba w 76 pułku piechoty im. Ludwika Narbutta w Grodnie.
1936-1937 - kurs obserwatorów lotniczych oficerów w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie.
Od 1.07.1937 - służba w 3 Pułku Lotniczym Poznań Ławica jako p-por obserwator lotnictwa.
19.03.1939 - awans na porucznika obserwatora.
1-17.09.1939 - działania rozpoznawcze na rzecz d-cy Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, gen. Abrahama, potem d-cy Armii Poznań, gen. Kutrzeby
13.09.1939 - Czarkowski zostaje ranny podczas lotu w rękę w rejonie Płocka. 
17.09.1939 - podczas awaryjnego lądowania pomiedzy Lubomlem a Kowlem samolot roztrzaskał się. 
Po bitwie pod Kockiem Armii Polesie gen. Kleberga przedostał się w rejon Kielc, a następnie na lubelszczyznę, gdzie działał w Związku Walki Zbrojnej - rejon Biała Podlaska.
Maj 1940 - podczas próby przedostania się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie schwytany przez Słowaków na granicy słowacko-węgierskiej, a następnie więziony w Muszynie, Nowym Sączu, Tarnowie, Sachsenchausen-Oranienburgu i Dachau.
Po wyzwoleniu przez jednostki alianckie był dowódcą kompanii w Polskim Ośrodku Wojskowym w Freiman, następnie w Dywizjonie Lotniczym w Obozie Oficerów Murnau, Polskim Zgrupowaniu Wojskowym w Mannheim. Potem był dowódcą 2 Polskiej Kompanii Samochodowej przy Armii USA; w marcu 1947 roku awansowany do stopnia kapitana.
Od lipca 1947 roku przebywał w Belgii, gdzie był zatrudniony w kopani węgla i hucie żelaza.
Podczas pobytu w Belgii zaangażował się w prace Brygadowego Koła Młodych POGOŃ i Oficerskich Szkół Wojska.* 
W 1967 roku kpt. Jan Czarkowski został awansowany przez gen. Władysława Andersa do stopnia majora w korpusie oficerów lotnictwa, natomiast w 1987 roku nadano mu złoty medal Skarbu Narodowego.
Według planów, w razie rozpoczęcia III wojny światowej z POGONI miała powstać 1 Dywizja Lekka Legionów im. Piłsudskiego, która stanęłaby u boku aliantów. Dlatego struktura organizacji była zbliżona do dywizji piechoty. POGOŃ dzieliła się na koła pułkowe, batalionowe, kompanijne, plutonowe i drużynowe. Oddziały powstały w Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Niemczech.
Jan Czarkowski zmarł w Liege w 1988 roku gdzie też został pochowany; po pewnym czasie jego prochy zostały przeniesione do grobu rodzinnego w Parczewie.
Życiorys Jana Czarkowskiego - udostępniła p. Barbara Czarkowska-Guziuk. 
_____________________________
*https://www.polska-zbrojna.pl/Mobile/ArticleShow/23297

ppor. Jan Czarkowski w Siemieniu, 1935. Zbiory B. Czarkowskiej-Guziuk.


Bratem doktora Wacława Czarkowskiego był Władysław Czarkowski, ur. 30 września 1831 r. w Miodusach-Dworakach; lekarz, absolwent Uniwersytetu Moskiewskiego, dowódca oddziału wojsk polskich w czasie powstania styczniowego, naczelnik cywilny powiatu bialskiego. „Dnia 20 marca w Międzylesiu w Stanisławowskim otoczony przez przeważne siły pod wodzą majora Antoniewicza z czterema armatami, jazdą i kilka rot piechoty, po krwawej utarczce oddział prawie cały ginie, 16 tylko strzelców wraz z dowódcą zdołali się przerżnąć”. Władysław Czarkowski został schwytany, a sąd wojenny skazał go na karę śmierci. Rozstrzelano go w Siedlcach o godzinie 5 rano 29 lipca 1863 r. Pozostawił wdowę Walerię z Jurkowskich.



Fotografia Władysława Czarkowskiego pochodzi ze strony:
https://slownik-biograficzny.uph.edu.pl/slownik/182-czarkowski-wladyslaw-1827-1863-lekarz-pseudonim-pioro-czajka-dowodca-oddzialu-wojsk-polskich-w-czasie-powstania-styczniowego-naczelnik-okregowy-miasta-losice-naczelnik-cywilny-powiatu-bialskiego
https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11-s197-212/Radzynski_Rocznik_Humanistyczny-r2013-t11-s197-212.pdf 




Grób rodziny Stalony-Dobrzańskich, w którym pochowano Felixa Stalony-Dobrzańskiego z żoną Anną z domu Kowalenko i córką Aleutyną.

Stalony-Dobrzańscy
Najstarszymi znanymi przodkami Felixa byli Józef i Honorata z Goświeńskich małżonkowie Dobrzańscy. W 1846 roku ich syn Franciszek poślubił w Łysiance Honoratę Sośnicką, córkę Antoniego i Brygidy Stefańskiej.
Felix - syn Franciszka i Honoraty Sośnickiej, ukończył studia prawnicze w Petersburgu. Po studiach pracował w Czerikowie, gdzie poznał swą przyszłą żonę, Annę Kowalenko. W czasie I wojny światowej i rewolucji przebywał wraz z rodziną na terenie Rosji. Do Polski powrócił w 1923 roku dzięki pomocy Felicji Jankowskiej, swej siostrzenicy oraz brata Antoniego, wykładowcy na Politechnice Warszawskiej. 
Ze względu na to, że Anna była prawosławną Ukrainką, cała rodzina początkowo przebywała w obozie przejściowym,  a następnie po przewiezieniu do Warszawy dwukrotnie była identyfikowana przez brata Felixa - Antoniego. 
Po pomyślnym zakończeniu spraw repatriacji Felix z rodziną na krótko zamieszkał u Antoniego w Warszawie, a następnie u Kawerego w Tucznie koło Inowrocławia. W tym samym roku otrzymał pracę na stanowisku sędziego w Miechowie.
Feliks i Anna mieli troje dzieci: Adama, Aleutynę i Seweryna.

Pomnik nagrobny Stalony-Dobrzańskich w Miechowie zaprojektował syn Felixa, Adam, absolwent miechowskiego gimnazjum, wybitny witrażysta, malarz, grafik, konserwator dzieł sztuki, profesor Akademii Sztuk Pieknych w Krakowie. Profesor Stalony Dobrzański zaprojektował także wzór haftu dla drużyny harcerskiej w Miechowie. Jak wspominał po latach, w gimnazjalnych czasach spotykał się z nietolerancją wśród kolegów, ponieważ był prawosławnym. Potem, pod koniec II wojny światowej, przez to, że był prawosławnym, stanął przed niemieckim plutonem egzekucyjnym. Wydany Niemcom przez jednego ze swoich znajomych, cudem uniknął śmierci.
Aleutyna Stalony-Dobrzańska była nauczycielką wychowania fizycznego oraz języka rosyjskiego. 
Seweryn Stalony-Dobrzański w 1930 roku skończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, w czasie wojny mieszkał z żoną w Zerwanej koło Michałowic w gościnnych progach swego teścia, Maksymiliana Jarzębińskiego. Po jej zakończeniu zamieszkał wraz z rodziną w Krakowie, gdzie był radcą prawnym. 

Stalony Dobrzańscy w latach 20. XX wieku. Zbiory Feliksa Stalony-Dobrzańskiego.

Dwie fotografie Stalony-Dobrzańskich udostępnione przez Feliksa Stalony Dobrzańskiego, pierwsza powstała po przybyciu do Polski z ZSRS, drugą natomiast wykonano, gdy Feliks z rodziną mieszkał w Miechowie i pracował jako sędzia śledczy. 
Od prawej: Feliks, Anna, Adam, Aleutyna i Seweryn.
















https://st-db.com/artysta/biografia/wspomnienia-artysty-z-roku-1984/ - dostęp 26.02.2024,
Mrożkiewicz, Cmentarz parafialny w Miechowie, 2007,
Zaich T., Miechowianie, 2006,
Szmajda J. ks., Adam Stalony Dobrzański - mistrz i nauczyciel Jerzego Nowosielskiego,
Kuczyńska M, Nowak A.Z., red., Obraz-Słowo-Litera, Latopisy Akademii Supraskiej, nr 12,
https://st-db.com/artysta/biografia/wspomnienia-z-dziecinstwa/ - dostęp 26.02.2024,https://topnews.vn.ua/other/2018/05/18/73309.html - dostęp 23.02.2024.

Grób Jana i Marii z Tauzowskich Czarneckich oraz ich córki Marii przy wschodnim ogrodzeniu cmentarza w Miechowie. Jan Czarnecki był nauczycielem, kierownikiem szkoły w Biskupicach pod Miechowem.
Maria Czarnecka z Tauzowskich miała pochodzenie szlacheckie, jej przodkowie generalnie zajmowali się zarządzaniem majątkami ziemskimi w południowej części zaboru rosyjskiego. 
Poniżej w pliku zamieszczono zarys historii rodziny Tauzowskich.

SEKTOR 6

Płyta nagrobna Ignacego Brochockiego h. Prawdzic

Ignacy Brochocki h. Prawdzic, syn Dominika, radcy Prokuratorii Generalnej i Tekli z Trębińskich - był pisarzem Sądu Pokoju w Miechowie, a następnie w Częstochowie. W kościele w Nasiechowicach poślubił Stanisławę Wędrychowską, siostrę Aliny Rudzkiej, żony Piotra Rudzkiego, dzierżawcy dóbr Nasiechowice. 
Dominik Brochocki potwierdził szlachectwo (wylegitymował się) w 1842 roku, w 1846 roku otrzymał także prawo do tytułu szlacheckiego w związku z nadaniem mu orderu św. Stanisława III klasy.
Grób Stanisławy Brochockiej znajduje się w Nasiechowicach obok grobowca Rudzkich.
Brochoccy mieli córkę Zofię Alinę Teklę, która urodziła się w 1866 roku w Częstochowie a jej chrzest odbył się w tym samym roku w kościele parafialnym w Nasiechowicach. Pierwszym mężem Zofii Brochockiej był Bolesław Rupniewski, drugim zaś Władysław Nawroczyński - obaj byli urzędnikami w Warszawie. 
Źródła:
www.sejm-wielki.pl
Geneteka, 
Genbaza,
Skanoteka-Metryki.

Odnowiony nagrobek Ignacego Brochockiego 2022


Grób Jakuba Wysockiego, syna Wojciecha i Urszuli z Koronowskich.
Jakub Ignacy Jan Nepomucen Wysocki, urodził się 27 lipca 1808 roku w Skierniewicach, zapis nobilis w akcie urodzenia wskazuje na pochodzenie szlacheckie. Był Inżynierem Powiatowym w Miechowie/ Naczelnikiem Obwodu Kieleckiej Sekcji Dróg.
W okresie powstania styczniowego pełnił funkcję Powstańczego Naczelnika Miasta Miechowa. Podczas bitwy o Miechów 17 lutego 1863 roku pobity przez żołnierzy rosyjskich.
Napis na płycie grobowej jest częściowo nieczytelny: 
Jakub Wysocki
Inżenier Naczelnik Obwodu ...
... 1809 r.
...marł d. 18 lipca 1874 r
Niech mu ziemia będzie lekką
...

Źr. Pęckowski, Mrożkiewicz, Geneteka - Skierniewice, Genbaza:akt zgonu 175/1874 Miechów.

SEKTOR 7

Grób Romana Breitenwalda, syna Michała i Stanisławy z Kotowskich.

ROMAN BREITENWALD

Choć Roman Breitenwald (1911-1985) nie był ziemianinem, to wywodził się z rodziny ziemiańskiej, która w XIX w. miała w posiadaniu wieś Rzemiędzice na terenie powiatu miechowskiego. Zapiski w pamiętnikach Kazimierza Girtlera wskazują, że Breitenwaldowie osiedli w Rzemiędzicach około 1809 r.
Roman Breitenwald studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu, na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Warszawie. Malował głównie sceny batalistyczne oraz rodzajowe z życia wsi i małych miasteczek. Po zakończeniu II wojny światowej był nauczycielem rysunku w Liceum Ogólnokształcącym w Miechowie oraz innych miechowskich szkołach.(Wikipedia)
Siostra Romana Breitenwalda, Janina, wyszła za mąż za właściciela Zarogowa, Janusza Rudzkiego. Rudzcy byli właścicielami tych dóbr aż do reformy rolnej.

Danuta Podymówna. Obraz Romana Breitenwalda. Własność Danuty Kurnatowskiej z Podymów.

Włodzimierz Podyma. Obraz Romana Breitenwalda. Własność Włodzimierz Podymy.




JAN TROJAN-NIEZABITOWSKI


НАЧАЛЬНИКЪ МѢХОВСКОЙ
ПОЧТОВО-ТЕЛЕГРАФНОЙ КОНТОРЫ
НАДВОРНЫЙ СОВѢТНИКЪ
ИВАНЪ АНТОНОВИЧЪ
ТРОЯНЪ-НЕЗАБИТОВСКIЙ
РОДИЛСЯ 7 ЯНВАРЯ 1837 ГОДА
СКОНЧАЛСЯ 14 IЮНЯ 1898 ГОДА.






Iwan Antonow (Jan, syn Antoniego) Trojan-Niezabitowski,  zmarły w 1898 roku w Miechowie był Naczelnikiem Miechowskiego Biura Pocztowo-Telegraficznego. W urzędowej nomenklaturze stosowanej w carskiej Rosji przysługiwał mu tytuł radcy dworu. 
Niezabitowski wraz z żoną Emilią z Rabowiczów  wywodzili się z rodzin szlacheckich. 
Trojan-Niezabitowscy mieli dwie córki: Marcelinę i Marię. Ich matka, Emilia,  była córką Michała i Antoniny z Jedlickich – zmarła niestety w 1894 roku, zanim córki wyszły za mąż. 
Marcelina wyszła za Józefa Dobrowolskiego w 1895 roku, Maria zaś za Józefa Mrozowicza w 1897.
W 1897 roku Dobrowolskim urodziła się córka Wanda Stanisława, natomiast około 1900 Mrozowiczom syn Janusz.

Na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie znajduje się grób Marii z Niezabitowskich Mrozowiczowej oraz jej syna Janusza Mrozowicza, oficera 2 pułku strzelców granicznych.

Ruski (prawosławny) krzyż na grobie Trojan-Niezabitowskiego.(2024)

Grób Mrozowiczów w Warszawie. Źr. https://cmentarz.stare-powazki.pl/



Grób Józefa (1882-1944), Ryszarda (1907-1974) i Jarosławy z Makaruchów (1911-1981) Zaremba Czereyskich. Sektor 7, narożnik północno-zachodni, 2022.

SEKTOR 9



Grób Albertyny z Rybarskich Bokalskiej (1862-1951) oraz jej córki Eugenii z Bokalskich Sklenarskiej (1893-1975).

Albertyna Feliksa Rybarska urodziła się we wsi Cierno 14.01.1862 r. jako córka Edwarda i Albertyny z Bitnerów. Jej rodzice byli dzierżawcami majątku należącego do plebanii w Ciernie. Matka niebawem po narodzinach córki zmarła i została pochowana na cmentarzu w Ciernie. Miejsce pochówku upamiętniał kamienny nagrobek z napisem ufundowany przez męża. Albertyna z Bitnerów Rybarska w chwili śmierci miała zaledwie 22 lata.

Albertyna Bokalska z Rybarskich z córką Eugenią. Zdjęcie ze zbiorów W. Barczyńskiego.

Akt chrztu  Albertyny Bitner, c. Wojciecha i Balbiny z Waligórskich, ur. 22.09.1838 r. w Warszawie. Akt ten ukazuje powiązania rodzinne i towarzyskie rodziny Bitnerów. Zapisano, że Wojciech Bitner to "były oficer byłych wojsk polskich". W akcie chrztu pierwszego syna, Karola Józefa z 1830 r. odnotowano, że Wojciech był wówczas podporucznikiem w batalionie saperów. Podczas tego chrztu obecny był ojciec Wojciecha, Mateusz - major weteranów czynnych.
Chrzestny ojciec  Albertyny Katarzyny Bitner to Feliks Pancer, profesor Szkoły Aplikacyjnej, były oficer wojsk polskich, uczestnik powstania listopadowego, Inspektor Dyrekcyi Siódmej Komunikacyi Lądowych i Wodnych. Pancer projektował mosty i wiadukty, a wśród nich jako najwybitniejsze osiągnięcie wymienia się nieistniejący już wiadukt Pancera, za który otrzymał gratyfikację w wysokośći jego dwuletnich dochodów. Dwie córki Pancera były literatkami i działaczkami oświatowymi, kolejno żonami Gustawa Ehrenberga, poety i działacza niepodległościowego. 
Żonami Feliksa Pancera i Wojciecha Bitnera były siostry, Julia i Balbina Waligórskie. Ich brat, Feliks Waligórski był posiadaczem wsi Góry Miechowskie pod Miechowem.
Źródła:
https://metryki.genealodzy.pl - dostęp 4.11.2020 r.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Feliks_Pancer - dostęp 5.11.2020 r.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gustaw_Ehrenberg - dostęp 5.11.2020 r.


Zdjęcie z 1943/1944 r. przedstawia partyzantów w gościnie u Mieczysława Sklenarskiego w Miechowie przed jedną z akcji.
Pierwszy od lewej Jan Kobiela, przyszły dziekan i prorektor Akademii Medycznej w Krakowie, druga Anna Sklenarska (po wojnie żona Jana Barczyńskiego), piąty Mieczysław Oryński, szósta Maria Sklenarska, ostatni - prawdop. Zdanecki.



   Anna Sklenarska, córka Mieczysława i Eugenii z Bokalskich podczas II wojny światowej działała w Armii Krajowej. Była łączniczką, kierowniczką sekcji łączności i kancelarii Komendy Obwodu Miechów, a następnie instruktorką wyszkolenia Wojskowej Służby Kobiet. 
Podczas jednej z akcji partyzanckich (prawdopodobnie rozbrajanie  bahnschutzpolizei) do niewoli własowców dostało się kilku członków oddziału. Przewieziono ich furmanką z okolic Strzeżowa do Miechowa i uwięziono w domu Gaździckich koło wiaduktu kolejki wąskotorowej. Anna Sklenarska udała się z tą informacją do Charsznicy, gdzie dowództwo oddziału podjęło decyzję o ataku na Niemców na drodze Kraków-Warszawa celem wzięcia zakładników, których następnie będzie można wymienić na uwięzionych kolegów. 
W rejonie lasu Chrusty zatrzymano niemiecki pojazd z wysokimi oficerami, których wzięto do niewoli. Zabrano im dokumenty, a jeden z partyzantów udał się samochodem do Miechowa by  pokazać je Niemcom i zaproponować wymianę jeńców. Akcja ta zakończyła się powodzeniem.



Grób urodzonego w Żółkwi dra Jerzego Czeczel-Nowosieleckiego (1886-1942), prawnika i ziemianina. 

Do rodziny Czeczel-Nowosieleckich w XIX wieku  należały: Nowosielce Kosickie, Grąziowa, Wojtkowa i Bachów. Szlachectwo uzyskali w 1805 roku we Lwowie.
Jerzy Nowosielecki był synem Stanisława, prawnika i ziemianina, Starosty Powiatu Krośnieńskiego i posła do Sejmu Krajowego X Kadencji. Jako najstarszy syn, objął po nim majątek Wojtkowa. W latach 30.  XX wieku majątek został przejęty przez Towarzystwo Kredytowe Ziemskie, które przeprowadziło parcelację i sprzedaż gruntów. Dwór wraz z ogrodem i budynkami gospodarczymi pozostał w rodzinie, ponieważ zakupiły ge żony braci - Józefa i Tadeusza.

Po utracie majątku Jerzy Czeczel-Nowosielecki mieszkał i pracował w Birczy jako prawnik, a następnie po zajęciu rodzinnych stron przez Rosjan, aż do śmierci w 1942 roku w Miechowie w administracji Fabryki Tytoniu i Cygar.

Wyciąg z księgi rodów nobiliotowanych Królestwa Galicji i Lodomerii dotyczący potwierdzenia szlachectwa Czeczel-Nowosieleckich w 1782 r. Zbiory pani Małgrzaty Derus.

Powołanie Józefa Nowosieleckiego na stanowisko detaksatora dóbr okęgu przemyskiego w 1786 r. Zbiory pani Małgorzaty Derus.

SEKTOR 12

Groby Rudzkich

Od lewej: 
1)Grób Janusza Rudzkiego, syna Krzysztofa i Zofii z Rudzkich oraz jego żony Janiny z Breitenwaldów.
2)Grób Hanny z Rudzkich Jurkowskiej, córki Janusza i Janiny z Breitenwaldów oraz jej męża Jana Jurkowskiego.
Więcej o rodzinie Rudzkich na podstronie o dworze w Zarogowie.

Grób Rudzkich - właścicieli Zarogowa.

Grób Stanisławy z Kotowskich Breitenwaldowej i jej córki Anieli.

SEKTOR 16





Grób Tadeusza Jastrzębiec Domaszewskiego (1907-1986) i Teofili Domaszewskiej (1917-2014). Sektor 16, wschodni skraj, 2024.

Grób Edwarda Franciszka  Płużańskiego h. Radwan (1853-1918) i jego żony Jadwigi z Krygarów (in. Krygierów) (1857-1924). 
Edward w metrykach nazywany był dziedzicem (władielcem) Politowa w parafii Borkowice (1885), oraz  Sędzią Gminnym II Okręgu z siedzibą w Chlewiskach (1905). 
Ojciec Edwarda, Leon Franciszek, komisarz dóbr Borkowice i Niekłań (1853)  potwierdził szlachectwo w 1848 roku - jego żoną była Bronisława Drzewiecka (Drzewieccy byli właścicielami części Politowa).


Geneteka, Genbaza,
http://www.borkowice.gmina.pl/news,1016,kwesta-na-ratowanie-zabytkowych-nagrobkow.html - dostęp 16.02.2024.

KWATERY ROSJAN

Pochówki prawosławne z okresu Królestwa Polskiego oraz pochówki z końcowego okresu II wojny światowej (1945) zlokalizowane są w południowo-wschodniej  części cmentarza parafialnego, w pobliżu górnego wejścia od strony ul. Piłsudskiego. Część grobów prawosławnych (nie wiadomo dokładnie które) przeniesiono tu podczas prac rozbiórkowych budynku dawnej cerkwi po II wojnie światowej w 1955 r. 






ЕВГЕНIЯ КЛАВДIЕВНА
СЕРГЕЕВСКАЯ
РОД. 30 АВГУСТА 1890 Г.
СКОНЧ. 27 СЕНТЯБРЯ 1899 Г.
УПОКОЙ ГОСПОДИ ДУШУ
РАБЫ ТВОЕЯ





НИКОЛАЙ ЗАХАРЬЕВИЧЪ(?)
ИВАНЕНКО
 РОДИЛСЯ 14 ФЕВРАЛЯ 1841 г
СКОНЧАЛСЯ 2 СЕНТЯБРЯ(?) 1909 г.
 



Nagrobek Mikołaja Iwanienki - odnowiony w 2018 r. staraniem Towarzystwa Miłośników Odnowy Zabytków. Udało się nawet odnaleźć piękny żelazny krzyż.





АЛЕКСАНДРЪ
ДИМИТРIЕВИЧЪ
СУДОВСКIЙ
РОД. 5 ИЮНЯ 1868 Г.
СКОНЧ. 2 МАРТА 1906 Г.
ДА БУДЕТЪ ВОЛЯ ТВОЯ
Odnowiony nagrobek Aleksandra Sudowskiego (2016).

БОРИСЪ ВЛАДИМIРОВИЧ
ЛЯШЕНКО
родился 13. Iюля 1875 г.
умер 2. Апреля 1878 г.

Nagrobek Jekatieriny Strzyżewskiej


ЕКАТЕРИНА КАСПЕРОВНА
СТЖИЖЕВСКАЯ
СКОНЧ. 4\17 СЕНТ.
1920 В МѢХОВѢ
НА 62 ГОДУ ЖИЗНИ
МИР ПРАХУ ТВОЕМУ
ДОРОГАЯ МАМА
ГОСПОДИ УПОКОЙ





Nagrobek Dimitrija Wieszczenko
z napisem w języku rosyjskim:

ЗДѢСЬ ПОКОИТСЯ
ПРАХ МЛАДЕНЦА
ДИМИТРIЯ
 ВЕЩЕНКО
 РОД. 8 ОКТ. 1908 Г.
СКОН. 7 ЯНВ. 1910 Г.





Po nas nie zostanie kamień na kamieniu?

Styczeń 2016.

Odnowiony i naprawiony nagrobek. Sierpień 2016.



Pomnik Aleksjeja Nikiforowa.
 
Napis w języku rosyjskim:

ЗДѢСЬ ПОКОИТСЯ ПРАХЪ
АЛЕКСѢЯ НИКИФОРОВА
СКОНЧАВСЯГОСЯ
22 ІЮЛЯ 1888 Г.
НА 57 ГОДУ ЖИЗНИ
МИРЪ ПРАХУ ТВОЕМУ
ДОРОГОЙ ОТЕЦЪ!

Pomnik nagrobny Andrzeja Orła, naczelnika powiatu miechowskiego, ur. w 1820 r., zm.

w 1901 r. w Miechowie.
Inskrypcja w języku rosyjskim i polskim:


АНДРЕЮ ВЛАДИМИРОВИЧУ ОРЛУ ДѢИСТВИТЕЛЬНОМУ СТАТСКОМУ СОВѢТНИКУ МНОГОЛѢТНЕМУ НАЧАЛЬНИКУ

МѢХОВСКАГО УѢЗДА

СВОИМЪ ТРУДОМЪ УСТРОИВШЕМУ МѢХОВСКУЮ СВ. АННЫ БОЛЬНИЦУ ДОСТОИНОМУ ЧЕЛОВѢКУ БЛАГОДАРНЫЕ ЖИТЕЛИ МѢХОВСКАГО УѢЗДА РОДИЛСЯ 1820 Г. СКОНЧАЛСЯ 1901 Г.

ВѢЧНАЯ ПАМЯТЬ.

 

Ś. P.

ANDRZEJOWI OREŁ,

RZECZYWISTEMU RADCY STANU,

DŁUGOLETNIEMU NACZELNIKOWI

POWIATU MIECHOWSKIEGO,

                                                                                                                                                                             KTÓRY SWEMI STARANIAMI WYBUDOWAŁ

                                                                                  I URZĄDZIŁ SZPITAL ŚWIĘTEJ ANNY

                                                                                W MIECHOWIE, ZACNEMU CZŁOWIEKOWI

                                                                                    WDZIĘCZNI MIESZKAŃCY POWIATU

                                                                              MIECHOWSKIEGO

                                                                                UR. 1820  + 1901

 
Kreator stron internetowych - przetestuj